De Sadhu's zijn een opvallende verschijning in het straatbeeld van Kathmandu. Deze rondtrekkende 'holy men' zien er woest uit met hun lange haren, felgekleurde oranje gewaden en met as beschilderde gezichten.

'Sadhu' betekent vrij vertaald 'goed mens'. Zij willen het vierde en laatste hindoedoel bereiken, namelijk Moksha: opgaan in een goddelijk niet-zijn. Hierbij is een reine levenswandel vereist. Dit gaat gepaard met onder meer vasten, meditatie en zelfs lichamelijke zelfkastijding. Zo staan sommige Sadhu's jarenlang op één been. Ze wonen in tempels, bossen en grotten in heel Nepal en India. Hoewel hoog aangeschreven, worden ze ook gevreesd om hun vervloekingen en gewantrouwd, aangezien er ook nep-Sadhu's rondlopen.

Hej, hej! Deze hartelijke begroeting diep in de Zweedse bossen - weg van het drukke leven - staat symbool voor een natuurbelevenis in al zijn eenvoud. Het meest verbonden met de pure natuur in Zweden is de Sámi-bevolking, een van de laatste resterende inheemse volken in Europa.

Ze hebben hun eigen taal en leven voornamelijk in de noordelijke delen van Zweden, Noorwegen, Finland en Rusland. Er zijn ook zuidelijkere gemeenschappen, onder meer noordelijk van Idre in de Zweedse vakantieregio Dalarna. Op de hoogvlaktes grazen grote kuddes rendieren, die voor de Sámi altijd een betrouwbare bron van voedsel, kleding, vervoer en beschutting zijn geweest. De omgang van de Sámi met rendieren is een voorbeeld hoe de mens met respect, en op duurzame en verantwoorde wijze omgaat met de natuur. 

Riet, riet en nog eens riet. De kunstmatige Uros eilanden op het Titicacameer zijn gemaakt van riet en te bereiken vanuit Puno in Peru. Ook de boten van de Uros indigénas zijn gemaakt van… je raadt het al, riet. En de hutten.

Een deel van deze inheemse bevolking leeft in afzondering, het andere deel ziet toeristen als bron van inkomsten en heet je van harte welkom. Echt een eiland voor de grote boze wolf, ware het niet dat wij geen biggetjes zijn tegengekomen! 

Uluru, ‘plaats die schaduwen opwerpt’, oftewel Ayers Rock. Voor de Anangu Aboriginals een heilige, spirituele plek, waar de geesten van hun voorouders huizen. De Anangu’s hebben dan ook de zeggenschap over dit nationale park op voorwaarde dat dit wereldwonder opengesteld is voor toeristen. Die genieten van de magische kleurenpracht die met het opkomen en ondergaan van de zon van knaloranje tot donkerrood kleurt. In de grotten zijn eeuwenoude rotsschilderingen te vinden. Een wandeling met een Aboriginal gids, verhalend over de legendes langs de voet van de berg, met op de achtergrond de eveneens heilige rotsformatie Kata Tjuta, is leerzaam! 

Batang Ai National Park ligt verborgen in de onherbergzame jungle van Sarawak in Borneo, grenzend aan West-Kalimantan. Dit is het gebied van de ooit zeer gevreesde koppensnellersstam Iban. Alleen al de reis ernaartoe is een enorm avontuur, het laatste stuk met een traditionele longboat.

Een verblijf in een longhouse tussen de Iban is onuitwisbaar. Wees gerust, je staat niet op het menu. Je wordt hier klaargestoomd voor de jacht en leert met de blaaspijp te schieten. Leer tijdens een jungletrekking meer over de tientallen medicinale planten en geniet vooral van het ongerepte regenwoud. Drink ‘s avonds een lekker glaasje rijstewijn, ook wel tuak genoemd, en paf voor de zekerheid voor het slapengaan de vredespijp met het stamhoofd. 

De Schotten… Ze blazen op een doedelzak, trekken wel een Schotse kilt aan maar geen onderbroek, eten ‘haggis’ (schapenmaag geserveerd met ‘neep and tatties’, koolraap en aardappelpuree), koesteren Nessie het zeemonster, zijn dol op whisky en de roodharigen zijn niet te tellen.

Kortom, een bijzonder volk, vooral heel gastvrijheid en vriendelijk. De Highland Games staan synoniem voor de Schotse cultuur. Dit zijn traditionele volkspelen, die van mei tot en met september in heel Schotland in de weekenden worden georganiseerd. Deze eendaagse evenementen zijn ware krachtmetingen (van oorsprong tussen clans), waarbij sporten zoals touwtrekken, hamer- en paalwerpen, kogelslingeren maar ook traditionele dansen aan bod komen en de lucht gevuld wordt met doedelzakmuziek.    
 

Nee, geen dikke nekken wonen in het grensgebied tussen Myanmar en Thailand, maar lange nekken. Vrouwelijke leden van de Karen stam, gevlucht uit het voormalige Birma, dragen van jongs af aan geleidelijk steeds meer ringen om hun nek, die zo oprekt. Het is een prominent teken van vrouwelijke schoonheid en de ‘giraffevrouwen’ dragen ze met trots.

Na het huwelijk mogen ze een steeds zwaarder wegende ivoren slagtand aan hun oren hangen. Met uitgerekte ‘long ears’ tot gevolg. Ook dragen ze de ringen aan de polsen en tussen de enkels en knieën. Met weer ‘big knees’ tot gevolg. 

Wat de Aboriginals voor Australië zijn, zijn de Polynesische Maori’s voor Nieuw-Zeeland. Groot verschil is dat dit ooit zo krijgslustige Polynesische volk al sinds de negentiende eeuw gelijke rechten heeft als de Europeanen. In de praktijk overvleugelde de cultuur van de Paheka’s (Maori voor Europeanen) die van de Maori’s. Toch maakt deze cultuur en taal een comeback, vooral rond Roturua op het Noordereiland.

De welkomstgroet Kia Ora en de rituele krijgsdans, de Haka, kent iedereen wel. Een bezoek aan een marae, een heilig gemeenschapshuis in een Maoridorp, is de beste manier veel meer over hun levenswijze en voorvadermythen te leren. 

Bretagne is het meest eigenzinnige stukje Frankrijk. Ruig is het ook, de schuimkoppen van de zee altijd nabij. De Bretons koesteren hun bijzondere cultuur. Neem alleen al de taal. Het Bretons is de enige Keltische taal die op het Europese vasteland wordt gesproken. Bretagne is ook de streek van menhirs en Asterix en Obelix. De 5-voudige Franse Tourwinnaar Bernard Hinault - alias Le Blaireau (De Das) is het beste voorbeeld van een no-nonsense Breton: een tikkeltje tegendraads, stoer, recht voor zijn raap en afspraak is afspraak.

De Breton mag dan wel niet van veel opsmuk houden, als het op eten en drinken aankomt, is geen moeite hem teveel. Van de lekkerste fruits de mer en Bretonse crêpes tot oesters en muscadet; Bretagne is volgens goede Franse traditie een streling voor de tong.